Autor: Dav Pilkey
Tytuł: Przygody Kapitana Majtasa. Inwazja krwiożerczych klozetów (t. 2); Inwazja Nieprawdopodobnie Nikczemnych Kucharek z Kosmosu (i zaraz potem atak Równie Paskudnych i Makabrycznych Truposzów)(t. 3); Przerażający plan Profesora Pofajdanka (t. 4)
Wydawnictwo: Jaguar
Rok wydania: 2017
Liczba stron: 144, 144, 160
Ocena: 5/10
Wiek: 3-103 (albo i więcej)
Opis:
Tom 2: W szkolnym turnieju wynalazców mogą wziąć udział wszyscy uczniowie z wyjątkiem George’a i Harolda.
KOTEK 2000 czyli kopiarka oscylografometrycznych trójwymiarowych efektów kryptowirtualnych wpada niestety w powołane ręce!!!
Z bocznej klapy KOTKA 2000 wyskakują lśniące klozety naturalnej wielkości! Mają wyłupiaste oczy i ostre kły. Ich ulubione powiedzonko to: Mniam, mniam, zjeść ich! Tylko szybszy od strzelającej gumki od majtek i silniejszy od bokserek przewspaniały Kapitan Majtas może uratować świat. I to właśnie robi. Pokonuje z łatwością nawet TURBOKLOZET 2000!
Tytuł: Przygody Kapitana Majtasa. Inwazja krwiożerczych klozetów (t. 2); Inwazja Nieprawdopodobnie Nikczemnych Kucharek z Kosmosu (i zaraz potem atak Równie Paskudnych i Makabrycznych Truposzów)(t. 3); Przerażający plan Profesora Pofajdanka (t. 4)
Wydawnictwo: Jaguar
Rok wydania: 2017
Liczba stron: 144, 144, 160
Ocena: 5/10
Wiek: 3-103 (albo i więcej)
Opis:
Tom 2: W szkolnym turnieju wynalazców mogą wziąć udział wszyscy uczniowie z wyjątkiem George’a i Harolda.
KOTEK 2000 czyli kopiarka oscylografometrycznych trójwymiarowych efektów kryptowirtualnych wpada niestety w powołane ręce!!!
Z bocznej klapy KOTKA 2000 wyskakują lśniące klozety naturalnej wielkości! Mają wyłupiaste oczy i ostre kły. Ich ulubione powiedzonko to: Mniam, mniam, zjeść ich! Tylko szybszy od strzelającej gumki od majtek i silniejszy od bokserek przewspaniały Kapitan Majtas może uratować świat. I to właśnie robi. Pokonuje z łatwością nawet TURBOKLOZET 2000!
Tom 3: Noc Żywych Kucharek to była naprawdę długa noc! Ciemna masa papki wylała się przez drzwi kuchenne i popłynęła korytarzem, porywając wszystko na swojej drodze. Plecaki, torebki ze śniadaniem, wieszaki na ubrania, gablotki z pucharami, gazetki ścienne… Rzeka gęstej zielonej lawy była nie do powstrzymania…
A w planach były pyszne babeczki z okazji urodzin dyrektora Kruppa! Ciekawe, kto dodał do nich 2 paczki sody i 200 butelek octu??? (słaba akcja). A to był tylko poczatek, dalej zdarzenia potoczyły się z prędkością strzelającej gumki od majtek!!!
Światu grozi totalna zagłada, ale spokojnie. Na odsiecz rusza już nasz niezawodny, przewspaniały Kapitan Majtas. Przeskakuje z gracją wieżowce, nie rozdzierając sobie przy tym gaci w kroku! Tylko on może uratować szkołę i świat przed inwazją wstrętnych kosmitów!
Tom 4: Wspaniały wynalazca, Profesor Pofajdanek, wynalazł wiele wspaniałych wynalazków! Nikt jednak nie chciał słuchać o jego cudownej ŚWINCE MAŁOŚCI 2000 oraz GĄSCE WIELKOŚCI 4000, ponieważ wszyscy, dosłownie wszyscy, we wszystkich instytutach naukowych całej Ameryki naśmiewali się z jego nazwiska. No i kiedy był już całkowicie załamany, znalazł w kawiarni gazetę, a w niej ogłoszenie, że pewna szkoła podstawowa poszukuje nauczyciela geografii… Pomyślał sobie, że dzieci są przecież takie słodkie i niewinne i na pewno nie będą się z niego śmiać. Jakże wielkie było jego rozczarowanie i jak potężną zaplanował zemstę!!! (Cała nadzieja w bawełnie i powiewającej pelerynie – Tra-la-laaa!).
KULTOWA SERIA 12 KSIĄŻEK/KOMIKSÓW, TŁMACZONA NA PONAD 40 JĘZYKÓW, SPRZEDANA W PONAD 70 MILIONACH EGZEMPLARZY!!!
Niektóre tomiki bywały najczęściej zakazywanymi tytułami w Stanach.
W Polsce, na przełomie lat 90-tych i 2000 pierwszych siedem tomików wydawał Egmont (prawa zakupione przez Ewę Holewińską), seria oprócz fanów dziecięcych miała swych oddanych miłośników pośród starszej młodzieży, była ulubioną pozycją studentów polonistyki na UJ.
W 2017 seria doczekała się ekranizacji!!!
Recenzja:
Po lekturze pierwszego tomu przygód Kapitana Majtasa natrętnie
chodziło mi po głowie przekonanie, ze skądś już znam tą koncepcję
nieprawdopodobnego psotnika zakłócającego szkolne życie i uczniom i
nauczycielom. Olśnienie przyszło jednak dopiero podczas czytania
kolejnych tomów – mianowicie bez wątpienia kłopotliwe zamiłowanie
George’a i Harolda do uprzykrzania innym spokojnej egzystencji
przypomina mi serial animowany „Ach ten Andy!” emitowany swego czasu na
kanale Jetix, którego główny bohater zajmuje się wycinaniem innym
dowcipów. I fakt, że seria komiksów Pilkey’a powstała zaledwie kilka lat
wcześniej wyraźnie świadczy o dużym zapotrzebowaniu na wkurzających
psotników.
Problem w tym, że gdy po przeczytaniu pierwszej części „Majtasa” zakwalifikowałam tą twórczość do głupawej, ale w gruncie rzeczy sympatycznej i nieszkodliwej, to po przeczytaniu kolejnych tomów mam mieszane uczucia.
Na samym początku
trzeba zaznaczyć, że wszystkie cztery tomy oparte są na jednym schemacie
– główni bohaterowie nie mogą powstrzymać się od psot i w wyniku ich
nieprzewidzianych konsekwencji wydarza się jakiś kataklizm – atak
żarłocznych toalet, zatrudnienie w szkole kucharek z kosmosu, czy
szalonego naukowca – następnie przebudza się Kapitan Majtas i walczy z
przeciwnikami (które to sceny zazwyczaj przestawione zostały za pomocą
„ruchomych obrazków”), ale sytuacja zdaje się być beznadziejna, w tym
momencie któryś z chłopców wpada na genialny pomysł, dzięki któremu
wszyscy są ocaleni. Wobec tego jeśli przeczytało się jeden tom, to tak
naprawdę zna się wszystkie, co moim zdaniem na dłuższą metę może okazać
się nudnawe nawet dla małoletniego czytelnika.
Tym, co zaczęło mnie razić w kolejnych tomach, jest wzrost przemocy – kiedy pierwsze dwie części opierały się na walce ze „sztucznie ożywionymi przedmiotami nieożywionymi” – robotami i muszlami klozetowymi – nie miałam jeszcze nic przeciwko. Ale dwóch chłopców tłukących kosmitów i superbohater walczący z szalonym naukowcem prezentuje się już znacznie mniej sympatycznie. Podobnie wymyślane przez chłopców kawały – może moja moralność okazuje się być podwójna, ale nie mam nic przeciwko przyklejaniu innych do krzeseł, czy podrzuceniu przepisu na wybuchające sodą babeczki, tak niweczenie pracy innych dzieci poprzez uszkadzanie ich wynalazków już nie koniecznie mi pasuje. Tak samo, jak intencje – póki psoty są wynikiem nudy, jest ok, ale kiedy stają się zemstą, to są już bardzo nie ok.
Sama szkoła przedstawiona przez autora jest zdecydowanie odpychającym miejscem – niezaangażowani w pracę nauczyciele bez powołania nie potrafią zainteresować dzieci ani w dorosły sposób rozprawić się z chuliganami, wręcz przeciwnie – są złośliwi, niedojrzali, a w ramach odwetu wyśmiewają się z chłopców (!). Nic dziwnego, że nie są żadnym autorytetem.
Podobnie uczniowie prześladujący jedynego chyba nauczyciela z pasją są kiepskim wzorem do naśladowania. I to jest chyba moment, w którym książka przestaje być nieszkodliwa. Bo jestem w stanie pogodzić się z faktem, że niektóre pozycje nie niosą ze sobą żadnych szczególnych walorów edukacyjnych. Ale kiedy utrwalają negatywne wzorce, to już przestają być zabawnie.
Najwięcej zastrzeżeń mam do ostatniego tomu, którego tematyką jest właśnie wyśmiewanie się z innych. I faktycznie, w założeniu ma on mieć wymiar edukacyjno-moralizatorski, ale oparty na dziwnym dla mnie pomyśle. Bo ideą nie jest „nie wyśmiewaj się z innych, bo będzie im przykro”, a „nie wyśmiewaj się z innych, bo w ramach zemsty mogą postanowić zapanować nad światem” albo „nie wyśmiewaj się z innych, bo sam możesz zostać przedmiotem drwin”. I choć doceniam chęci, to jednak nie tędy droga.
W gruncie rzeczy, wciąż jest zabawnie – cięty humor, okołotoaletowe dowcipy, zabawne sytuacje i interesujące słowotwórstwo dominują w każdej z książek i przyznaję najzupełniej szczerze, że podczas czytania uśmiechnęłam się nie raz. Ale z każdą kolejną częścią zauważałam coraz więcej elementów, które mi nie odpowiadały i całokształt wypadł znacznie gorzej, niż spodziewałam się po pierwszym tomie. Szkoda, bo pomysły są fajne, a i na psotników zawsze jest popyt. Mam nadzieję, że kolejne części cyklu podnoszą jego poziom, bo jak na razie Kapitan Majtas ma u mnie sporego minusa.
Problem w tym, że gdy po przeczytaniu pierwszej części „Majtasa” zakwalifikowałam tą twórczość do głupawej, ale w gruncie rzeczy sympatycznej i nieszkodliwej, to po przeczytaniu kolejnych tomów mam mieszane uczucia.
Na samym początku
trzeba zaznaczyć, że wszystkie cztery tomy oparte są na jednym schemacie
– główni bohaterowie nie mogą powstrzymać się od psot i w wyniku ich
nieprzewidzianych konsekwencji wydarza się jakiś kataklizm – atak
żarłocznych toalet, zatrudnienie w szkole kucharek z kosmosu, czy
szalonego naukowca – następnie przebudza się Kapitan Majtas i walczy z
przeciwnikami (które to sceny zazwyczaj przestawione zostały za pomocą
„ruchomych obrazków”), ale sytuacja zdaje się być beznadziejna, w tym
momencie któryś z chłopców wpada na genialny pomysł, dzięki któremu
wszyscy są ocaleni. Wobec tego jeśli przeczytało się jeden tom, to tak
naprawdę zna się wszystkie, co moim zdaniem na dłuższą metę może okazać
się nudnawe nawet dla małoletniego czytelnika.Tym, co zaczęło mnie razić w kolejnych tomach, jest wzrost przemocy – kiedy pierwsze dwie części opierały się na walce ze „sztucznie ożywionymi przedmiotami nieożywionymi” – robotami i muszlami klozetowymi – nie miałam jeszcze nic przeciwko. Ale dwóch chłopców tłukących kosmitów i superbohater walczący z szalonym naukowcem prezentuje się już znacznie mniej sympatycznie. Podobnie wymyślane przez chłopców kawały – może moja moralność okazuje się być podwójna, ale nie mam nic przeciwko przyklejaniu innych do krzeseł, czy podrzuceniu przepisu na wybuchające sodą babeczki, tak niweczenie pracy innych dzieci poprzez uszkadzanie ich wynalazków już nie koniecznie mi pasuje. Tak samo, jak intencje – póki psoty są wynikiem nudy, jest ok, ale kiedy stają się zemstą, to są już bardzo nie ok.
Sama szkoła przedstawiona przez autora jest zdecydowanie odpychającym miejscem – niezaangażowani w pracę nauczyciele bez powołania nie potrafią zainteresować dzieci ani w dorosły sposób rozprawić się z chuliganami, wręcz przeciwnie – są złośliwi, niedojrzali, a w ramach odwetu wyśmiewają się z chłopców (!). Nic dziwnego, że nie są żadnym autorytetem.
Podobnie uczniowie prześladujący jedynego chyba nauczyciela z pasją są kiepskim wzorem do naśladowania. I to jest chyba moment, w którym książka przestaje być nieszkodliwa. Bo jestem w stanie pogodzić się z faktem, że niektóre pozycje nie niosą ze sobą żadnych szczególnych walorów edukacyjnych. Ale kiedy utrwalają negatywne wzorce, to już przestają być zabawnie.
Najwięcej zastrzeżeń mam do ostatniego tomu, którego tematyką jest właśnie wyśmiewanie się z innych. I faktycznie, w założeniu ma on mieć wymiar edukacyjno-moralizatorski, ale oparty na dziwnym dla mnie pomyśle. Bo ideą nie jest „nie wyśmiewaj się z innych, bo będzie im przykro”, a „nie wyśmiewaj się z innych, bo w ramach zemsty mogą postanowić zapanować nad światem” albo „nie wyśmiewaj się z innych, bo sam możesz zostać przedmiotem drwin”. I choć doceniam chęci, to jednak nie tędy droga.
W gruncie rzeczy, wciąż jest zabawnie – cięty humor, okołotoaletowe dowcipy, zabawne sytuacje i interesujące słowotwórstwo dominują w każdej z książek i przyznaję najzupełniej szczerze, że podczas czytania uśmiechnęłam się nie raz. Ale z każdą kolejną częścią zauważałam coraz więcej elementów, które mi nie odpowiadały i całokształt wypadł znacznie gorzej, niż spodziewałam się po pierwszym tomie. Szkoda, bo pomysły są fajne, a i na psotników zawsze jest popyt. Mam nadzieję, że kolejne części cyklu podnoszą jego poziom, bo jak na razie Kapitan Majtas ma u mnie sporego minusa.
Komiksy zrecenzowałam dzięki uprzejmości wydawnictwa Jaguar.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz