Autor: Katherine Applegate
Tytuł: Drzewo życzeń
Wydawnictwo: Dwie Siostry
Rok wydania: 2018
Liczba stron: 176
Ocena: 8/10
Opis:
Może drzewa nie umieją żartować, ale bez wątpienia potrafią opowiadać historie. Tę opowiada pewien dwustuletni dąb. Ma na imię Dąb i jest drzewem życzeń – co roku ludzie ozdabiają go skrawkami papieru, szmatkami, czasem nawet skarpetkami. Każda taka ozdoba to czyjeś marzenie.
Razem ze swoją przyjaciółką wroną Bongo i innymi zwierzętami, które żyją w jego dziuplach i gałęziach, Dąb czuwa nad okolicą. Mogłoby się wydawać, że nic już go nie zaskoczy. Ale pewnego dnia do jednego z domów przy jego ulicy wprowadza się rodzina z zagranicy. Nie wszyscy życzliwie ją witają. Wkrótce wydarza się coś, co sprawi, że Dąb złamie najważniejszą zasadę wszystkich roślin i zwierząt i… przemówi do ludzi.
Recenzja:
Lubię nietuzinkowe powieści, których bohaterami są postaci nieoczywiste. W Drzewie życzeń bohaterem jest stary dąb (o imieniu Dąb), który opowiada nam swoją historię. A historia jest to bogata, bowiem nie brakuje tutaj mądrości o przyjaźni, nieporozumieniach i innych życiowych sprawach, a także ciekawostek przyrodniczych.
W książce zakochałam się od pierwszych zdań. Styl Katherine Applegate jest malowniczy, przepiękny, ogromnie oddziałuje na emocje i wyobraźnię czytelnika. To nie tylko wzruszająca opowieść o drzewie, ale i tolerancji, jednakże nie brakuje w niej i humoru. Dąb nie potrafi żartować, bowiem wiecznie wyjaśnia żarty, za to doskonale opowiada historię i ma niepowtarzalne spojrzenie na otaczający nas świat. Miejscami jest wesoło, w innych fragmentach panuje pesymizm, drzewo spotyka zarówno dobro, jak i zło. Czyta się to fantastycznie, to jakaś magia.
(…) prawdziwe życie, jak piękny ogród, bywa nieuporządkowane i nieprzewidywalne.
Historia jest przepiękna również pod innymi względami. Opowiada o zabliźniających się ranach, akceptacji samego siebie, o radzeniu sobie z kłopotami oraz o tym, że życie potrafi zaskoczyć. Każdy z nas potrzebuje nadziei oraz powinien kochać samego siebie. Bo inny nie znaczy gorszy, a różnorodność nie dzieli nas na gorszych i lepszych – mimo rozmaitości jesteśmy tacy sami i… to jest piękne. Piękna jest również przyjaźń ukazana na kartach powieści – nie zna granic.
To wielki dar, umieć kochać siebie i to, czym się jest.
Drzewo życzeń to powieść zjawiskowa, którą zwyczajnie trzeba przeczytać. Jest w niej mnóstwo-mnóstwo piękna, język całości jest poetycki, a narrator jest niesamowitym gawędziarzem. Zakochałam się w przekazie całości, ciekawostek na temat drzew i zwierząt oraz… cudownych szkicach. Warto, aby każdy młody człowiek sięgnął po tę książkę. Jak wspominałam wcześniej – jest po prostu magiczna. Polecam z całego serca.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz