Giles Andreae - "Bądź dzielny, pingwinku"

Autor: Giles Andreae

Tytuł: Bądź dzielny, pingwinku

Wydawnictwo: Amberek

Rok wydania: 2020

Liczba stron: 40

Wiek: 3-5 lat

Ocena: 7/10

PATRONAT BAJKOWIRU

Opis:

Nowa pięknie rymowana, wzruszająca i cudownie pozytywna opowieść autorów kultowej książki Żyrafy nie umieją tańczyć z pierwszych miejsc list bestsellerów od 20 lat w 30 krajach, sprzedanej w ponad 2 000 000 egzemplarzy.

Pomaga nabrać poczucia własnej wartości i pewności siebie.

Pięknie rymowana i ilustrowana historia pingwinka, który chciałby bawić się ze swoimi przyjaciółmi pływającymi w morzu, ale boi się wody. Dzięki słowom zachęty mamy przełamuje swój lęk.

Wzruszająca i cudownie pozytywna opowieść, która pomoże dzieciom wykształcić poczucie własnej wartości i pewności siebie.

Recenzja:

Pamiętam mój pierwszy kontakt z książką "Żyrafy nie umieją tańczyć". To było w przedszkolu, w którym pracowałam. Bardzo spodobało mi się przesłanie. Później, gdy sama zostałam mamą, a moje dziecię dorosło do tej lektury, była ona już dość ciężko dostępna, więc trochę się naszukałam, ale w końcu znalazłam i czytamy ją do dziś. Dlatego byłam bardzo ciekawa kolejnej książki tego autora. Po zapoznaniu się z nią muszę stwierdzić, że jest zupełnie inaczej, ale o tym za chwilę.

Główny bohater, mały pingwinek, boi się wody, a rodzice starają się go nakłonić do tego, żeby spróbował. Mama i tata używają do tego innych sposobów. Tata jest raczej mało empatyczny - sam się nie boi i nie rozumie strachu pingwinka, bagatelizując go. Ktoś mógły zarzucić, że to demonizowanie ojców i ich podejścia do spraw związanych z wychowywaniem dzieci, ale myślę, że po prostu komuś trzeba było przypisać taką rolę i padło akurat na tatę pingwinka. Bo w moim odczuciu w tej książce chodzi nie tylko o to, żeby pokazać, jak oswoić dziecko z jego lękiem i zachęcić do prób jego pokonania, ale żeby ukazać, że sposoby są różne, nie zawsze pomocne i właściwe. Podejście taty pingwinka stanowi dla mnie dobry punkt wyjścia do rozmowy o tym, że warto szanować cudze lęki, jakkolwiek to by nie zabrzmiało. Że to, iż sami się czegoś nie boimy, nie oznacza, że to coś nie może być starszne dla kogoś innego. A to ważny temat do rozmowy. Mama pingwinka z kolei wiele mu tłumaczy. Kiedy on mówi, czego konkretnie się boi, ona pokazuje inną perspektywę, tę jasną, pozytywną. I to jest fajne. Mnie nie podoba się jedynie prośba mamy, by pingwinek zrobił to dla niej. Ale jak w przypadku taty pingwinka - to także dobry temat pod rozmowę albo do autorefleksji. Daleka jestem od oceniania cudzych metod wychowawczych, niemniej myślę, że to jedna z tych książek, których nie warto zostawiać bez komentarza, za to rozmowa po wspólnej lekturze może przynieść wiele dobrego. O czym rozmawiać? Ja zaczęłabym od pytań o emocje - o to, jak czuł się pingwinek? Jak mógł czuć się po słowach usłyszanych od taty, a jak od mamy? Co czuł, gdy pokonał swój strach i spróbował? Ale ile czytelników, tyle możliwości.

Jak w przypadku każdej książki wyadaniectwa Amberek ta również została wydana bardzo efektownie - format jest duży, ilustracje bardzo miłe dla oka, to taki klasyczny picturebook z wyżej półki. Bardzo lubię warstwę graficzną publikacji Amberka, chyba jeszcze się w tym względzie nie zawiodłam. Tekstu nie jest dużo, a czcionka jest dość sporych rozmiarów, więc dzieci, które są na początku swojej przygody z czytaniem, mogą pokusić się o samodzielne czytanie.

To taka książka, która może kilka ciekawych rzeczy uświadomić nie tylko dzieciom, ale także nam, dorosłym. I chyba wskazałabym nawet ten fakt jako jej główną zaletę.

Książkę zrecenzowałam dzięki uprzejmości wydawnictwa Amberek.